Donostiarra ez da batere fin hasi

ARC Ligaren lehen bi jardunaldiak pasatu dira, eta, tamalez, Donostiarra ez dabil aurtengo plantilla hobekuntzari begiratuta espero genuen bezain ondo.

Denboraldia hasi baino lehen, Mendik berak esana zuen iaz baino azkarrago zihoala ontzia, helburua zela ohorezko txandan egotea —baina betiere bigarren postuari begira (play-offa gogoan)—, eta ez litzatekeela seinale ona izango laugarren postutik beherakoei begira egotea. Bada, lehen bi estropadetan zazpigarren eta seigarren iritsi dira donostiarrak (agur play-offa, ala?), ohorezko txandan lehiakide izan beharko lituzkeen Santurtzi eta Lekittarratik urrutiago geratuta beste helburu batzuekin abiatu den Getaria batetik baino. Ligaren maila urtez urte gorantz doan arren, aurtengo plantilla ez dago egina iazko emaitzak errepikatzeko, eta are gutxiago postu okerragoak lortzeko. Badago hor, beraz, zer hausnartua, zer hausnartua badagoenez.

Zerk egin ote du huts, bada? Aurten ere badirudi ezin izan dela behar bezala prestatu trainerua udazken-negu-udaberri garaietan.

Jakina da Donostiako arraunaren egitura oso berezia dela —beste herrietan ez bezalakoa—, klub eta interes asko uztartzen asmatu behar dela, zaila dela antolaketa eta erabaki-esparruak eragozpenik gabe kudeatzea… baina, kontxo, ezinezkoa da urtero berdin ibiltzea. Traineru bateratua bosgarren urtean da jadanik, eta arazo horiek aienatuta beharko lukete honezkero. Beste hainbat klubek aparteko arazorik gabe uztartzen dituzte arraun mugikorra eta trainerua, eta gainera, hemen ez bezala, trainerilla eta batela ere lantzen dituzte.

Gogoeta lasaia egin beharko dute hala egin behar dutenek, zer ari den pasatzen urtez urte traineruarekin, gure arraunaren estamentuen arteko harremanarekin eta, ondorioz, zer oinarri ari garen ezartzen Donostiako arraunaren etorkizunerako. Egungo egitura oso ona izan daiteke geroari begira: klub bakoitzaren idiosinkrasia historikoa mantentzeko aukera ematen du, eta Donostiako masa sozialaren katalizatzaile gisa funtzionatzen duen trainerua jartzen du uretan. Beste ezein egiturak ezin du hori eskaini. Egitura hori hobetzeko egin beharko litzateke lan. Zinez uste dut arraunaren historian lehen mailako erreferente izan den gure hiriari zor zaiola horrenbeste.

Zeozer positiboa esateko, esango dut benetan pozgarria dela B trainerua eskaintzen ari zaiguna. Azken urteetako lana biribiltzen duen talde bat osatu da, talde gaztea eta etxekoa, eta arraunean txukun ari direla ikus daiteke astez aste. Hori ere bada beste arrazoi bat A trainerua ahal den bezain ondo “zukutzeko”… gazte hauei Donostian bertan erreferente erakargarri bat eskaintzea.

Beste gauza positibo bat esateagatik, ba Kontxa aipatuko dut. Optimista zoro bat naizela? Seguruena. Konfiantza itsua dut nik, ordea, Mendiren lanean, eta, ekipo hau zertxobait eskas hasi bada ere, ezin da ukatu bertan badagoela segundo dezente azkarrago ibiltzeko lehengaia. Nire esperantza da astetik astera barruan duena ateratzen hasiko dela Torrekua eta bere maila onena emateko moduan iritsiko dela irailera. Ligan ematen den neurria edozein dela ere, arantza sakon bat dugu sartuta donostiarrok: azken 10-15 urteetan Kontxan, gure estropadan, hobeto aritu ezin izana. Nik behintzat badut arantza hori. Eta arantza hori pixka bat kentzeko lehen aukera aurtengoa izango zela uste nuen duela gutxi arte.

Aurten ez bada, ea datorren urtean bihurtzen den esperantza egia.