Donostiarra traineruaren proiektua sortu zen unetik, Donostiako arraunarentzat eta bere etorkizunarentzat ezinbesteko ekimena zela iruditu zitzaidan. Estrategikoa, gure hiriak kirol honen potentzialidade handienaz, aukera zabalenak aprobetxatuz, jardun nahi bazuen.Badakit asko ez dagoela nirekin ados (bat baino gehiagorekin eztabaidatua baitut) baina Donostiak oinarrian zituen baliabideak, gorantzakoan, gailur argirik gabeko piramide batean galtzen zirela iruditzen zitzaidan. Izerdi, denbora, diru, buru-hauste eta dedikazio izugarriak kostata (klub historikoetako direktiboen eta entrenatzaileen aldetik, bereziki) ateratzen ziren arraunlariak erreferente zuzenik gabe geratzen zirela. Eta gailur hori traineru bateratua, Donostiako traineru bakarra, zela (edo izan behar zuela) argi ikusten nuen nik.
Donostiak badu harrobia, baina harrobi hori hemen gelditzea lortu behar dugu, eutsi egin behar diogu kemen guzti horri, gure etorkizuna baita. Hori lortzeko bide zuzenena harrobia elementu batekin identifikatzea da, Donostiarekin, Donostiako traineruarekin.
Hau dena etorri zait gogora Auzoka aldizkarian elkarrizketa hau irakurri dudanean. Donostiako arraunlari gaztetxo batek, Gontzal Iraolak, bere kirol-esperientzia kontatzen digu. Arraun Lagunak taldearen zale izanagatik, Ur-Kirolakeko zortzikoan ari da jo eta su. Eta, beste hainbat konturen artean, bere talde gustokoena zein den galdetuta, honako hau dio Gontzalek:
"Ni txikitatik Arraun Lagunak taldekoa izan naiz, baina Ur-Kirolak eta Arraun Lagunak taldeek Donostiarra sortu dutenetik, Donostiarra gustuko dut. Nire ustez, talde gaztea da, eta guztiak Donostiako arraunlariak dira; horrek bereizten du beste talde batzuetatik."
Hor esaten dena eta lerro artean irakur daitekeena, hori bai dela etorkizuna.
No hay comentarios:
Publicar un comentario