Aurreko idazki honetan, plazaratu nuen Luis Karrilek ez zuela bere izeneko ez plazarik ez kalerik gure hiri santu honetan. Eta kritika hori ez nuen egin nire ustez guztiz merezia lukeelako bakarrik. Aipatu nuen, gainera, alderdi politiko batek (EAJk, hain zuzen) 2006an eskatua ziola kalea udalari. Antza, proposamen ofiziala eginagatik ere, ez du patroi handi hark horrenbeste merezi.
Hona hemen eskaera horren testua (*). Erdaraz dago; ez dakit eskaera euskaraz ere egin ote zen, nik behintzat ez dut aurkitu. Bertatik ateratakoa da eskaeraren pasarte konkretu hau:
Egia esan, amorratu ere egiten nau batzuetan gure kale eta plazen izenak ikusteak: ergelkeria galantak eta ganorabako totalak dauzkagu, mordoxka bat, eta Donostiari poza edo aintza eman dioten makina bat pertsona daude aitortza publiko horren faltan. Esaterako, Luis Karril.
Askotan susmoa dut ez dela behar bezala apreziatzen leku-izenak ere badirela herriaren ondare, eta ez soilik eraikinak eta ondasun materialak. Izenak ere herriaren ondarea dira, izen horiek izendatzen dituzten pertsona edo gauzak herri-oroimenaren ondarea diren bezalaxe (izenak izana baitu, esaerak dioen bezala).
Donostiako udalak orain dela hilabete gutxi hartu zuen Atotxako futbol-zelaia zegoen plazari izen horixe ematea, Atotxa zelaiarena alegia. Erabaki txalogarria. Hala ere, tamalgarria da duela ia 20 urte Atotxa zaharra bota eta plaza berria eraiki zenean, ez zitzaiela okurritu ere egin izen hura kale-izendegian gordetzea merezi zuenik. Ez izena bera, eta ez, beraz, futbol-zelaiaren oroimena. Ondarea zapuztuta berriro ere. Eskerrak pertsona zentzudunen baten ideia bultzatuz Gure Reala futbolzale-elkarteak udalean proposamena aurkeztu zuen, soka horretatik tiraka etorri baita Atotxa izena berreskuratzeko erabakia.
Tristea da, ordea, gauzak “berez” egin ez izana eta horrelako kontraproposamenak egin beharra. Horixe gertatu zen Amara Zaharrean eraikiko duten plaza berriari Nelson Mandela izena ezarri nahi izan ziotenean. Ez dut dudarik Mandela jaunak merezi duela hori eta gehiago, baina nire ustez egokiagoa da aurrena Donostiako izen-ondarean edo herri-oroimenaren ondarean bilatzea.
Ez zuten horrelakorik egin kai aldetik Paseo Berria hasten den zabalgune edo plaza horrentzako Jacques Cousteau izena hautatu zutenean: zein leku hobea Luis Karrilentzat, urtero-urtero zientoka arraunzalek estropadez gozatzeko erabiltzen duten talaia paregabe hori baino? Baina berandu da jadanik. Aproposa zen leku hura, gainera; kaiaren inguruan ia ez baitago berezko izen zaharrik ez duen beste lekurik. Ze, jakina, zerbaiti Luis Karril izena jartzeko erabakia hartzen badute, arren ez dezatela lehendik dagoen izen zahar bat hankapean hartu. Hau da, ez dezatela egin gaur egun Fermin Calbeton den kalearekin egin zutena: Erdi Arotik zetorren Puiuelo izena, duela bi belaunaldiko donostiarrek ere erabiltzen zuten izen gaskoi eder hori, oraingo eta etorkizuneko donostiarren ondaretik ezabatuta uztea. Aiton-amonei aditua diegun Parte Zaharrekooz aparte, zenbatek, zenbat gaztek ezagutzen du izen hori? Trakeskeria hori egiteko, hobe da ezer ez ukitzea, eser ez aldatzea.
Hor da, beraz, mahai gainean alderdi baten eskaera ofiziala. Baina 6 urte pasatu dira jadanik, eta...ezer ez. En fin, pazientzia, Luis Torrekua, pazientzia.
PD: Ondo pasa San Sebastian egunean !!!!
PD: Ondo pasa San Sebastian egunean !!!!
(*) Ikus dezakezuenez, Xabier Ezeizabarrena zinegotziak egindako eskaeran Luis Karril asturiarra zela dio. Hain zuzen testu hori irakurtzeak piztu zuen patroiaren ondorengo baten harridura, bai baitzekien Karril jaiotzez donostiarra zela, eta horixe frogatzeari ekin zion. Baita lortu ere.
